Cały tekst postanowiłem serwować w częściach, żeby dać Wam troszkę czasu na zapoznanie się z produkcjami jego bohaterów. Piąty level czas zacząć...
Przegląd ma dosyć subiektywny charakter: być może kilku postaci w nim zabraknie, zapewne niektórzy uznają, iż obecność pozostałych jest niepotrzebna.
Określenia "nerd" w nazwie cyklu użyłem tylko i wyłącznie w celach "pieszczotliwych" - jako malutki żarcik. Mam nadzieję, że żaden z bohaterów tego, przyszłych i przeszłych, artykułów nie poczuje się tym faktem urażony :).
BWR (Maciek Okulanis)
Historia Maćka Okulanisa jest dosyć dziwna. Początkowo nasz bohater walczył z oskarżeniami o próbę wybicia się na sukcesie i popularności Kamila Przybysza. Ludzie zarzucali Maciejowi podobieństwo do qamowej maniery, na Jego niekorzyść działał nawet malutki szczegół w postaci autopromocji na forum Chrania. Wszystko jednakże, w tempie iście ekspresowym, przewróciło się do góry nogami i nikt już sobie języka takimi głupimi gadkami nie strzępi. BWR (bo i takiego nicka nasz nerd używa) przestał się oglądać i zaczął biec przed siebie. Mamy ostatni dzień października, a M. Okulanis już dawno wyrwał się tym oskarżeniom, opracowując własny styl i stawiając na solidną pracę. Przez dziewięć miesięcy nagrał grubo ponad 40 odcinków swojej flagowej audycji zatytułowanej Spoiler Run TV, stając się chyba najsystematyczniejszym z polskich growych jutuberów. Podcast doczekał się nawet podtytułu „cotygodniowego amatorskiego programu o grach” i nie są to wcale czcze słowa.
Spoiler Run TV to po trosze recenzja oraz niezobowiązujący komentarz zilustrowany gameplayem. Forma jest prosta i przejrzysta: scenka na wstęp, potem film z rozgrywki i komentarz walony „ze łba”. Przekaz zawiera mniej bezpośredniej reakcji na wydarzenia z ekranu, a więcej wartościowych informacji. Każdy materiał ma troszkę inny charakter: w jednym dominują osobiste odczucia i opinie, w kolejnym mamy próby jak najbardziej rzeczowej prezentacji gry. Nie ma montażowych sztuczek, animacji, przerywników, szmerów-bajerów: jest surowo, z minimalną edycją oraz minimalnymi elementami graficznymi. Całość - pomimo tej oszczędności - prezentuje się całkiem schludnie i przejrzyście. Wspomniane elementy graficzne może i niespecjalnie oczarowują, ale na uwagę na pewno zasługuje świetny dobór muzyki do intro/outro kolejnych programów (niby szczegół a cieszy :P). Razić może co najwyżej beznadziejny obraz z kamery (kiedy to Maciek nagrywa samego siebie), plus średnia jakość nagrania audio. Osobiście nie byłem też przekonany do paru scenek wprowadzających, które zdawały mi się całkowicie niepotrzebne i... bezcelowo przedłużane. Największą zaletą maciejowych materiałów jest bezapelacyjnie sam kształt audycji. Kryć nie będę, iż jest to kształt przeze mnie preferowany i który (na razie) po cichu sobie ćwiczę :). Długość filmików jest różna i zazwyczaj mieści się w przedziale od 15 do 30 minut. Półgodzinne odcinki przekonują mnie raczej średnio, ale nie jest to do końca wina samego autora: wg mnie to zdecydowanie zbyt długa forma, tak ogólnie.
Tajemnicą nie jest, iż początkowo nie byłem specjalnie przekonany do umiejętności oratorskich naszego dzisiejszego twórcy. Język wydawał mi się niezbyt urozmaicony, troszkę zbyt dużo było momentów zawahania („co by tu teraz?”), chwilami Maciek brzmiał jakby dopiero co został wyrwany z głębokiego snu :). Nasz VIDEO-NERD mierzy się również z - pojawiającymi się czasami - oskarżeniami o monotonność w głosie, choć moim zdaniem jego barwa należy do jak najbardziej ciekawych. Przy głębszej analizie trudno doszukać się w stylu BWR czegoś charakterystycznego: nie ma charyzmy i „osobistego słownika” Von Zaya (choć na pewno typowe dla BWR jest nadużywanie słowa „mega” :P), dowcipu .qama czy giętkiego języka UncleMroowy. Brzmi to teoretycznie źle, ale takim nie jest. Maciek Okulanis to taki „stary kumpel”, którego lubisz słuchać, nawet jeżeli nie jest urodzonym mówcą, bądź mistrzem zabawnych one-linerów. Wszystko to dzięki trzem rzeczom: dobrze brzmiącemu głosowi, umiejętności cywilizowanego wysławiania się oraz dzięki zaangażowaniu, które wyczuwasz w Jego wypowiedzi. Bohater tego odcinka to bezapelacyjnie typ gościa, z którym „poszedłbym na piwo”. Byłbym też strasznie niesprawiedliwy gdybym nie wspomniał o postępie jaki dokonał się na przestrzeni tych wszystkich odcinków.
Historia Maćka Okulanisa jest dosyć dziwna. Początkowo nasz bohater walczył z oskarżeniami o próbę wybicia się na sukcesie i popularności Kamila Przybysza. Ludzie zarzucali Maciejowi podobieństwo do qamowej maniery, na Jego niekorzyść działał nawet malutki szczegół w postaci autopromocji na forum Chrania. Wszystko jednakże, w tempie iście ekspresowym, przewróciło się do góry nogami i nikt już sobie języka takimi głupimi gadkami nie strzępi. BWR (bo i takiego nicka nasz nerd używa) przestał się oglądać i zaczął biec przed siebie. Mamy ostatni dzień października, a M. Okulanis już dawno wyrwał się tym oskarżeniom, opracowując własny styl i stawiając na solidną pracę. Przez dziewięć miesięcy nagrał grubo ponad 40 odcinków swojej flagowej audycji zatytułowanej Spoiler Run TV, stając się chyba najsystematyczniejszym z polskich growych jutuberów. Podcast doczekał się nawet podtytułu „cotygodniowego amatorskiego programu o grach” i nie są to wcale czcze słowa.
Spoiler Run TV to po trosze recenzja oraz niezobowiązujący komentarz zilustrowany gameplayem. Forma jest prosta i przejrzysta: scenka na wstęp, potem film z rozgrywki i komentarz walony „ze łba”. Przekaz zawiera mniej bezpośredniej reakcji na wydarzenia z ekranu, a więcej wartościowych informacji. Każdy materiał ma troszkę inny charakter: w jednym dominują osobiste odczucia i opinie, w kolejnym mamy próby jak najbardziej rzeczowej prezentacji gry. Nie ma montażowych sztuczek, animacji, przerywników, szmerów-bajerów: jest surowo, z minimalną edycją oraz minimalnymi elementami graficznymi. Całość - pomimo tej oszczędności - prezentuje się całkiem schludnie i przejrzyście. Wspomniane elementy graficzne może i niespecjalnie oczarowują, ale na uwagę na pewno zasługuje świetny dobór muzyki do intro/outro kolejnych programów (niby szczegół a cieszy :P). Razić może co najwyżej beznadziejny obraz z kamery (kiedy to Maciek nagrywa samego siebie), plus średnia jakość nagrania audio. Osobiście nie byłem też przekonany do paru scenek wprowadzających, które zdawały mi się całkowicie niepotrzebne i... bezcelowo przedłużane. Największą zaletą maciejowych materiałów jest bezapelacyjnie sam kształt audycji. Kryć nie będę, iż jest to kształt przeze mnie preferowany i który (na razie) po cichu sobie ćwiczę :). Długość filmików jest różna i zazwyczaj mieści się w przedziale od 15 do 30 minut. Półgodzinne odcinki przekonują mnie raczej średnio, ale nie jest to do końca wina samego autora: wg mnie to zdecydowanie zbyt długa forma, tak ogólnie.
 | |
| Hey, Nygga! OQLan(i)s in da house! |
Tajemnicą nie jest, iż początkowo nie byłem specjalnie przekonany do umiejętności oratorskich naszego dzisiejszego twórcy. Język wydawał mi się niezbyt urozmaicony, troszkę zbyt dużo było momentów zawahania („co by tu teraz?”), chwilami Maciek brzmiał jakby dopiero co został wyrwany z głębokiego snu :). Nasz VIDEO-NERD mierzy się również z - pojawiającymi się czasami - oskarżeniami o monotonność w głosie, choć moim zdaniem jego barwa należy do jak najbardziej ciekawych. Przy głębszej analizie trudno doszukać się w stylu BWR czegoś charakterystycznego: nie ma charyzmy i „osobistego słownika” Von Zaya (choć na pewno typowe dla BWR jest nadużywanie słowa „mega” :P), dowcipu .qama czy giętkiego języka UncleMroowy. Brzmi to teoretycznie źle, ale takim nie jest. Maciek Okulanis to taki „stary kumpel”, którego lubisz słuchać, nawet jeżeli nie jest urodzonym mówcą, bądź mistrzem zabawnych one-linerów. Wszystko to dzięki trzem rzeczom: dobrze brzmiącemu głosowi, umiejętności cywilizowanego wysławiania się oraz dzięki zaangażowaniu, które wyczuwasz w Jego wypowiedzi. Bohater tego odcinka to bezapelacyjnie typ gościa, z którym „poszedłbym na piwo”. Byłbym też strasznie niesprawiedliwy gdybym nie wspomniał o postępie jaki dokonał się na przestrzeni tych wszystkich odcinków.
 |
| Zrób jedną głupią minę w internecie i wiedz, że to ujęcie już nigdy nie zginie... |
Ostatnimi czasy Maciek Okulanis nawiązał głębszą współpracę z Kamilem .qamem Przybyszem, czego efektem jest podcast o jakże trafnym tytule: „Brodaty Podcast”. Be-Wu-eR okazał się dobrym rozmówcą i niezłym partnerem dla .qama. Stężenia „śmichów-cichów” – jak na podcast z Kamilem – można by wprawdzie spodziewać się nieco większego ;), niemniej sądzenie przedwczesne nie ma większego sensu: Panowie przecież dopiero się rozpędzają. Projekt niestety doczekał się na ten moment tylko jednoodcinkowej odsłony (czekamy na kolejne epizody!). Maciej Okulanis skupia się głównie na Spoilerze, niemniej na Jego kanale można znaleźć kilka pojedynczych epizodów mini-serii, takich jak „Polecando” czy „Hey Maciek, Co Za Syf?”, o wspomnianym podcaście już nie mówiąc. Poboczna (poza SRTV) działalność naszego autora jest raczej uboga, choć trudno – na dobrą sprawę – traktować taką strategię za złą: BWR wszystkie swoje moce wkłada w jeden projekt. Warty wspomnienia jest również fakt, że niektóre epizody Spoilera mają charakter wszelakich rankingów czy zestawień co - co jakiś czas - nieco urozmaica formułę całości.
Mój szacunek autor Spoiler Runa zdobył równym i solidnym poziomem swych produkcji, ale także systematycznością i nieustępliwością. Możesz być pewien, że co tydzień pojawi się nowy odcinek - będzie co oglądać!
PS Macieje rosną
w siłę!
Zafascynowanych zarostem Maćka, zapraszam tutaj:
Spoiler Run TV na YouTube,
SRTV na Twarzoksiążce,
oficjalne forum programu,
oraz Twitter Pana Macieja.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz